شرکت‌های فناوری که بودجه برخی از آنها از بودجه بعضی از کشورهای بیشتر است، به ابر شرکت‌هایی تبدیل شده‌اند که نمی خواهند با قوانین و مقررات کشورها سر و کله بزنند. به قدری احساس قدرت می کنند که می خواهند حتی قوانین را خودشان وضع کنند. هیچ دغدغه اخلاقی یا ارزش دیگری جز کسب حداکثری سود ندارند.
این شرکت ها بواسطه قدرت بی حد و حصر خود و نفوذ در کاربران از طریق فناوری های ارتباطی، بر جهانی حکومت می کنند که مرزها در آن معنی ندارند. به راحتی محیط مساعد خود را برای همه طیف ها، از باندهای جنایتکار گرفته تا بدخواهان، تحت پوشش «آزادی» استتار می کنند.
کودکان، مشتریان مادام العمر این شرکت ها هستند. اما این سوال مطرح است که چگونه فرد از خود در جهان لجام گسیخته ی سرمایه داری تکنولوژیک محافظت خواهد کرد و دولت ها چه اقدامات احتیاطی را انجام خواهند داد؟ این مهم ترین سوال پیش روی عصر جدید باقی می ماند.
اما متأسفانه، این ما هستیم که در قبال شبکه های اجتماعی تحت کسوت آزاداندیشی وقایع را دست کاری کرده و حقیقت را هر طور که دلشان می خواهد جلوه می دهند، کاری نمی کنیم و مشتری دنیای ساختگی آنها هستیم.
کشورهایی مانند چین و روسیه، پیش دستی کرده و پلتفرم هایی که با سرمایه داخلی راه اندازی نشده اند، را فیلتر کرده اند. چین دیوار سایبری خود را «دیوار بزرگ آتش چین» نامیده است، مرورگر "بایدو" جایگزین ملی و داخلی گوگل در چین است. از طرف دیگر، اپلیکیشن وی چت به معنای واقعی کلمه "برنامه ای برای همه چیز" است: این برنامه شامل پیام رسانی، تماس های صوتی و تصویری، شبکه اجتماعی، سفارش غذا، بازی و حتی خواستگاری و ازدواج است. چین نرم افزار جداگانه ای برای غرب به نام "تیک تاک" و نرم افزار جداگانه ای برای جامعه خود طراحی کرد. تیک تاک، یک برنامه مختص شبکه های اجتماعی است که منشا آن چین است و در چین استفاده نمی شود. این کشورها نمی خواهند اسیر غول های فناوری غربی باشند.
اما تلخ ترین واقعیت این است که حمایت غول های فناوری به ویژه واتس اپ از اسرائیل، در واقع کمک به کشتار در غزه است. شبکه های اجتماعی نیز در حال تبدیل شدن به یکی از طرفین درگیری های درون غرب هستند و استانداردهای دوگانه در این موضوع را دیگر نمی توان کتمان کرد. به عنوان مثال، زمانی که جنبش های خیابانی نژادپرستانه ضد مهاجر در انگلستان از کنترل خارج شد، صحبت از کنترل شرکت های رسانه های اجتماعی به میان آمد.
آنهایی که همین یک ماه پیش تحت تاثیر این شبکه های اجتماعی به اتفاقات شهرستان کایسری جنجال راه انداخته بودند، معترضان به فیلترینگ 8 روزه اینستاگرام هیچ واکنشی به اعتراض نخست وزیر بریتانیا به شرکت های رسانه های اجتماعی، نشان نداند. آنهایی که علیه دولت و رئیس جمهور رجب طیب اردوغان سخنرانی می کنند، چرا اظهارات نخست وزیر انگلیس را نمی شنوند. موضوع "محدودیت آزادی" نیست بلکه "مرزبانی" است.
و اما در انگلیس چه گذشت: همه چیز از ساوتپورت آغاز و از طریق رسانه های اجتماعی سازماندهی شد. با گسترش تظاهرات به شهرهای دیگر، دولت شروع به صحبت در مورد کنترل و محدود کردن پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی کرد. رسانه‌های اجتماعی که در جنبش‌هایی مانند بهار عربی، اعتراضات گزی پارک و سال 2011 «ابزار مفیدی» تلقی می شدند، وقتی صحبت از بریتانیا به میان می آید، خطرناک می شوند.
استارمر ایلان ماسک را به دخالت در امور داخلی بریتانیا متهم می کند و می گوید که هر کاری لازم باشد انجام خواهد داد. استارمر بر «اثر توربو» رسانه‌های اجتماعی در شورش‌های خیابانی تأکید می‌کند و معتقد است که پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی مسئولیت‌های خود را انجام نمی‌دهند و نیاز به کنترل دارند. این درحالیست که اگر رئیس جمهور کشور این حرفها را می زد برچسب توتالیتاریسم(تمامیت خواه )و فاشیست می خورد.
این اظهارات نخست وزیر بریتانیا، از سوی رسانه های آمریکایی نیز حمایت شد و نیویورک تایمز بلافاصله مقاله ای در این خصوص منتشر کرد.
کریستین ژاردین، سخنگوی حزب لیبرال دموکرات نیز از استارمر حمایت کرده و گفت: غول‌های رسانه‌های اجتماعی باید برای جلوگیری از فعالیت‌های مجرمانه در این پلتفرم پاسخگو باشند.
بر اساس نظرسنجی YouGov که نیویورک تایمز منتشر کرده است، دو سوم مردم شرکت های رسانه های اجتماعی را مسئول تولید محتوای مشوق جرم و جنایت می دانند و 70 درصد معتقدند که شرکت های رسانه های اجتماعی به اندازه کافی کنترل نمی شوند.
صدیق خان شهردار لندن نیز می گوید که قانون امنیت آنلاین باید تجدید نظر شود. شبکه سی ان ان نیز در حمایت از این موضع می گوید: شبکه های اجتماعی می توانند کانون تولید آسیب واقعی باشند.
توقع من هم از اصحاب رسانه از جنید اوزدمیر گرفته تا فاتح آلتایلی این بود که در مخالفت با این همبستگی آنگلوساکسونی(اقوامی ژرمن بودند که در انتهای سده ۴ میلادی و سال‌های آغازین سده ۵ میلادی، انگلستان را از تصرف رومیان خارج کرده، نام خود را به این خطه داده، و کشور و ملت انگلستان را پایه گذاردند.) در آمده و از آزادی های رسانه های اجتماعی دفاع کنند.
پلتفرم بازی روبلاکس ؛ راه اندازی کازینو در زمین بازی پارک
پیش از این فکر می کردم شاید در خیلی از مسائل کشور با هم توافق نداشته باشیم، اما در مورد بچه ها یک صدا هستیم، اشتباه می کردم.
فیلتر کردن پلتفرم روبلاکس یکی از بهترین کارهایی بود که تاکنون انجام شده است. سال هاست که روانپزشکان و مربیان کودک نسبت به این موضوع هشدار می دهند. بحث اعتیاد به بازی را هم کنار بگذاریم آسیب های روانی که این پلتفرم به جا می گذارد، جبران ناپذیر است. از همه مهمتر، به بستری برای تامین اطلاعات باندهای پدوفیلیا تبدیل شده و راه را برای فریب ، باج گیری و آزار کودکان هموار کرده است.
ما هرچه درباره روبلاکس بگوییم گوش مخالفان بدهکار نیست پس ، از دنیای غرب یک مثال بزنیم. اولین شکایت در اکتبر 2022 در دادگاه عالی سانفرانسیسکو توسط والدین یک دختر مطرح می شود که روبلاکس را به آزار مالی و جنسی متهم کردند.
این دختر متولد 2009 از 10 سالگی شروع به بازی روبلاکس می کند. سال 2020، گروه های پدوفیلیا با او تماس می گیرند. این گروه از دختر می‌خواهند در کانال‌های دیگر حساب باز کند، سپس از او می‌خواهند که مواد مخدر مصرف کند و از او عکس‌های برهنه بگیرد و به دنبال آن باج‌گیری شروع شود. در نتیجه این اتفاقات، کودک دچار آسیب های روحی جدی می شود و اقدام به خودکشی می کند.
خانواده او معتقدند که پلتفرم های رسانه های اجتماعی اقدامات احتیاطی کافی را انجام نمی دهند و کودکان را به اعتیاد و از آنجا به جنایت، افسردگی و خودکشی تشویق می کنند.
شکایت دوم توسط دو مادر در کالیفرنیا تنظیم شده است که این پلتفرم را متهم به تشویق به قمار و سود از کازینوهای مجازی می کنند. مادران ادعا می کنند که پول رایج در این پلتفرم به نام Robux در سایت های قمار مانند Satozuki، Studs و RBLXWild قابل استفاده است.
قاضی پرونده نیز این اتهامات را پذیرفت. نظر قاضی در مورد روبلاکس به شرح زیر است: "این اقدام به مثابه باز کردن یک کازینو در اطراف یک زمین بازی پارک است."
در جهان دیجیتالی شده، مفهوم جرم باید بار دیگر تعریف شود. باید توجه داشت که آیا بسترهای شبکه اجتماعی در پوشش آزادی کاربران را به بردگان تکنو سرمایه داری تبدیل می کنند یا نه؟
عایشه بوهورلر
نظر شما